Diecezja koszalińsko-kołobrzeska


Diecezja koszalińsko-kołobrzeska (łac. Dioecesis Coslinensis-Colubregana; niem. Bistum Köslin-Kolberg) – jedna z trzech diecezji obrządku łacińskiego w metropolii szczecińsko-kamieńskiej w Polsce, historycznie nawiązująca do diecezji kołobrzeskiej istniejącej w latach 1000–1007[2]. Ustanowiona diecezją 28 czerwca 1972 bullą Episcoporum Poloniae coetus przez papieża Pawła VI. Położona jest na terenach 4 województw: zachodniopomorskiego, pomorskiego, lubuskiego i wielkopolskiego[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Bazylika konkatedralna w Kołobrzegu

W trakcie zjazdu gnieźnieńskiego w 1000 ogłoszono utworzenie niezależnej metropolii gnieźnieńskiej oraz powołanie podległych jej nowych biskupstw-sufraganii w Krakowie z biskupem Popponem, we Wrocławiu z biskupem Janem i w Kołobrzegu z biskupem Reinbernem. Biskupstwo kołobrzeskie wraz ze śmiercią pierwszego biskupa upadło. Reakcja pogańska zwyciężyła na Pomorzu i osiągnięcia biskupa-misjonarza zostały całkowicie zniszczone. Właściwym misjonarzem tych ziem stał się dopiero Otton z Bambergu, który ochrzcił tysiące Pomorzan, a tereny objęte jego misją zostały włączone pod jurysdykcję jego diecezji w Bambergu[4].

Teren obecnej diecezji w latach 1140–1535 należał do diecezji pomorskiej z siedzibą w Wolinie (do 1175[5]) i kamieńskiej z siedzibą w Kamieniu Pomorskim (do 1535), a także częściowo do archidiecezji poznańskiej, archidiecezji gnieźnieńskiej, diecezji kruszwickiej, diecezji włocławskiej, a po reformacji do diecezji berlińskiej i diecezji wrocławskiej. W 1923 powstała Wolna Prałatura Pilska, która skupiała spore tereny dzisiejszej diecezji.

Po zakończeniu działań wojennych, 15 sierpnia 1945 całe terytorium obecnej diecezji zostało włączone do Administracji Apostolskiej Kamieńskiej, Lubuskiej i Prałatury Pilskiej z siedzibą w Gorzowie Wielkopolskim, którą potocznie nazywano diecezją gorzowską[6].

W latach 70., po nawiązaniu stosunków dyplomatycznych z Republiką Federalną Niemiec na terenie administracji planowano utworzyć trzy diecezje obrządku łacińskiego. Jedną z nich miała być diecezja słupsko-kołobrzeska.

Kiedy rozważano podział administracji apostolskiej ze stolicą w Gorzowie Wielkopolskim, planowano ogromny teren (1/7 powierzchni Polski) przekształcić w trzy osobne jednostki kościelne. Wśród nich w latach 1970–1972 wymieniano diecezję ze stolicą biskupią w Słupsku. Pierwszy projekt datowany na 1 czerwca 1970 zakładał, iż katedrą będzie Kościół Najświętszej Maryi Panny.

Jeszcze na początku 1972 była mowa o diecezji ze stolicą w Słupsku. Jednakże władze państwowe proponowały, aby stolicą nowej diecezji został Koszalin, gdyż był wówczas centrum administracyjnym ówczesnego województwa koszalińskiego. Władze kościelne przyjęły taką propozycję i ostatecznie w 28 czerwca 1972 papież Paweł VI bullą Episcoporum Poloniae coetus erygował Diecezję koszalińsko-kołobrzeską, która powstała z terenów diecezji berlińskiej i Prałatury Pilskiej i została włączona do metropolii gnieźnieńskiej. Pierwszym ordynariuszem został bp Ignacy Jeż[7].

Papież Jan Paweł II dwukrotnie zmieniał granice diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. 25 marca 1992 bulla Totus Tuus Poloniae populus wyłączyła z diecezji tereny na wschód od Słupska i Miastka, które przyłączono do diecezji pelplińskiej. Z diecezji gorzowskiej przyłączono wówczas okręg pilski z Piłą, Trzcianką i Krzyżem Wielkopolskim na czele. Od 1992 diecezja należy do metropolii szczecińsko-kamieńskiej. Kolejna zmiana granic diecezji miała miejsce 25 marca 2004, kiedy dekanat złotowski przyłączono do nowej diecezji bydgoskiej.

Najważniejszym wydarzeniem w dziejach diecezji była wizyta Jana Pawła II. Papież rozpoczynając czwartą podróż apostolską do Ojczyzny wylądował na podkoszalińskim lotnisku w Zegrzu Pomorskim. Podczas wizyty w diecezji w dniach 1–2 czerwca 1991 poświęcił gmach seminarium duchownego, nawiedził koszalińską katedrę, skąd prowadził modlitwę różańcową transmitowaną przez Radio Watykańskie na cały świat, odprawił mszę polową dla wielkiej rzeszy diecezjan przed kościołem Ducha Świętego w Koszalinie i poświęcił sanktuarium Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej na Górze Chełmskiej. W drugim dniu pielgrzymki na lotnisku w Zegrzu Pomorskim Papież spotkał się z Wojskiem Polskim i odleciał do Rzeszowa, aby kontynuować wizytę apostolską w Polsce[8].

Ważnym wydarzeniem dla diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej było podpisanie w dniu 11 czerwca 2016 przez bp. Edwarda Dajczaka Dekretu zwołania II Synodu Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej i Dekretu ustanowienia Komisji przygotowawczej II Synodu Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej podczas diecezjalnych obchodów jubileuszu 1050-lecia chrztu Polski w bazylice konkatedralnej w Kołobrzegu[9]. W dniu 15 października 2022 nastąpiło podpisanie przez bp. Edwarda Dajczaka Dekretu zatwierdzenia i promulgacji Uchwał II Synodu Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej oraz uroczyste zamknięcie synodu w Katedrze Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Koszalinie i Wyższym Seminarium Duchownym w Koszalinie[10].

Diecezja koszalińsko-kołobrzeska graniczy z sześcioma diecezjami (od zachodu z archidiecezją szczecińsko-kamieńską i diecezją zielonogórsko-gorzowską, od południa z archidiecezją poznańską i archidiecezją gnieźnieńską oraz od wschodu z diecezją bydgoską i diecezją pelplińską), a także od północy z Bałtykiem.

Rozwój sieci dekanalnej

[edytuj | edytuj kod]

W 1972 w chwili erekcji diecezji było 14 dekanatów[8]:

29 stycznia 1973 bp Ignacy Jeż dokonał nowego podziału diecezji na 16 dekanatów:

W 1977 diecezja była podzielona na 19 dekanatów po utworzeniu: barwickiego, darłowskiego i łebskiego. W 1982 było już 21 dekanatów: podzielono dekanat koszaliński na odrębne dekanaty Koszalin Północ i Koszalin Południe, a także utworzono dekanat Czarne. Po utworzeniu dekanatów Główczyce i Połczyn-Zdrój diecezja w 1987 była podzielona na 23 dekanaty. 25 marca 1992 po ustanowieniu nowych granic diecezji bp Czesław Domin dokonał nowego podziału na 23 dekanaty[11]:

Bp Marian Gołębiewski na początku swojej posługi w diecezji, którą rozpoczął w 1996 utworzył dekanaty ze stolicami w: Bobolicach, Mielnie i Ustce, dekanat Krzyż Wielkopolski włączył do dekanatu trzcianeckiego, natomiast dekanaty koszalińskie i słupskie połączył w pojedyncze jednostki administracyjne jako dekanat Koszalin Miasto i dekanat Słupsk. Ten sam biskup 1 stycznia 1999 dokonał kolejnej zmiany w wewnętrznych granicach administracji diecezji tworząc dekanaty Gościno, Słupsk Wschód oraz Słupsk Zachód[12].

Po odłączeniu od diecezji 25 marca 2004 dekanatu złotowskiego, który przeszedł do nowej diecezji bydgoskiej, obecnie diecezja koszalińsko-kołobrzeska składa się z 24 dekanatów[13]:

Biskupi

[edytuj | edytuj kod]
Zbigniew Zieliński – administrator diecezji

Biskup diecezjalny

[edytuj | edytuj kod]

wakat

Administrator diecezji

[edytuj | edytuj kod]

Biskup pomocniczy

[edytuj | edytuj kod]

Biskupi seniorzy

[edytuj | edytuj kod]
  • bp Edward Dajczak – biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski w latach 2007–2023, senior od 2023
  • bp Paweł Cieślik – biskup pomocniczy koszalińsko-kołobrzeski w latach 1995–2015, senior od 2015

Instytucje

[edytuj | edytuj kod]

Główne świątynie

[edytuj | edytuj kod]

Bazyliki mniejsze

[edytuj | edytuj kod]

Świątynie w diecezji[14]

[edytuj | edytuj kod]

Ważne świątynie

[edytuj | edytuj kod]

Sanktuaria diecezjalne

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca pielgrzymowania

[edytuj | edytuj kod]

Błogosławieni i męczennicy

[edytuj | edytuj kod]

Zakony męskie

[edytuj | edytuj kod]

Zakony żeńskie

[edytuj | edytuj kod]

Świeckie Instytuty Życia Konsekrowanego

[edytuj | edytuj kod]

Miasta diecezji

[edytuj | edytuj kod]

Osoby związane z diecezją

[edytuj | edytuj kod]

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Konferencja Episkopatu Polski, Informator 2017, Biblos 2017, ISBN 978-83-7793-478-4.
  2. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny, Instytut Wydawniczy „Pax”, Warszawa 2000.
  3. Informacje ogólne [online], diecezjakoszalin.pl [dostęp 2024-03-10] .
  4. Ignacy Jeż: W 1000-lecie powstania Biskupstwa w Kołobrzegu. Koszalin: Miscellanea, 2000. ISBN 83-87739-33-2. Brak numerów stron w książce
  5. (niem.) R. Schmidt: Die Lande Lauenburg und Bütow in ihrer wechselnden Zugehörigheit zum Deutschen Orden, zu Pommern und Polen und zu Brandenburg-Preußen. W: Reiche und Territorien in Ostmitteleuropa. München: Oldenbourg, 2006, s. 94. ISBN 3-486-57-839-1.
  6. Krzysztof Zadarko: Schematyzm Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej. Koszalin: Kuria Biskupia Koszalińsko-Kołobrzeska, 1998, s. 69–87. ISBN 83-904078-1-7.
  7. Kazimierz Dullak: Podstawy prawno-organizacyjne diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Koszalin: Kuria Biskupia Koszalińsko-Kołobrzeska, 1996, s. 84–92. ISBN 83-904078.
  8. a b Marian Czerner: Kronika Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej 1972–1992. Koszalin: Kuria Biskupia Koszalińsko-Kołobrzeska, 1995. ISBN 83-904078-0-9. Brak numerów stron w książce
  9. Kalendarium synodalne 2016 – Diecezja Koszalińsko-Kołobrzeska [online], diecezjakoszalin.pl [dostęp 2022-10-15] .
  10. Kalendarium synodalne 2022 – Diecezja Koszalińsko-Kołobrzeska [online], diecezjakoszalin.pl [dostęp 2022-10-15] .
  11. Jan Turkiel: Schematyzm Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej. Koszalin: Kuria Biskupia Koszalińsko-Kołobrzeska, 1992. Brak numerów stron w książce
  12. Krzysztof Zadarko: Schematyzm Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej. Koszalin: Kuria Biskupia Koszalińsko-Kołobrzeska, 1998. ISBN 83-904078-1-7. Brak numerów stron w książce
  13. Dekanaty diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. [dostęp 2010-02-26].
  14. Krzysztof Zadarko: Schematyzm Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej. Koszalin: Kuria Biskupia Koszalińsko-Kołobrzeska, 2004. ISBN 83-904078-2-5. Brak numerów stron w książce
  15. Instytut GośćI.G. Media Instytut GośćI.G., Nowe sanktuarium w diecezji [online], koszalin.gosc.pl, 10 maja 2015 [dostęp 2021-06-17] .
  16. Zakony w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. [dostęp 2010-02-26].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie artykułu: "Diecezja_koszalińsko-kołobrzeska" pochodzącego z Wikipedii
Oryginał | Edytuj | Historia i autorzy | GNU FDL