Ignacy Alejski

Ignacy Alejski (ur. 26 lipca 1898 w Opalenicy, powiat grodziski, zm. 4 października 1971 we Włocławku) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Syn Ludwika i Zofii z Lahmannów. Urodzony w Opalenicy, w dawnym powiecie grodziskim (obecnie powiat nowotomyski). W roku 1904 rozpoczął naukę w szkole powszechnej w Opalenicy, którą ukończył w 1911. Następnie kształcił się w seminarium nauczycielskim w Wolsztynie, gdzie w 1916 złożył egzamin dojrzałości. W dniu 14 listopada 1916 został wcielony jako podoficer do armii niemieckiej^[1] i przydzielony do 5 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu. Wziął udział w walkach I wojny światowej. Na początku 1917 został skierowany na front rumuński, a następnie przerzucony na front francuski, na którym przebywał do końca działań wojennych. W dniu 24 grudnia 1918 uciekł z armii niemieckiej i przyłączył się (27 grudnia tr.) jako ochotnik do powstańców wielkopolskich^[2].

Na mocy dekretu L. 1826 wydanego w dniu 14 stycznia 1920 przez Naczelnego Wodza – marszałka Józefa Piłsudskiego, Ignacy Alejski został mianowany w rezerwie podporucznikiem piechoty, z powołaniem do czynnej służby na czas mobilizacji. Pozostawał wówczas żołnierzem 1 pułku Strzelców Wielkopolskich^[1]. Rozkazem Ministra Spraw Wojskowych gen. por. Józefa Leśniewskiego^[a] został przeniesiony z 1 pułku Strzelców Wielkopolskich i otrzymał przydział służbowy do 155 pułku piechoty Wielkopolskiej^[3].

W maju 1920 wyruszył z tym pułkiem na front północny wojny polsko-bolszewickiej^[4]. W szeregach 155 pułku piechoty Wielkopolskiej (przemianowanego następnie na 73 pułk piechoty), wchodzącego w skład 10 Dywizji Piechoty, odznaczył się podczas ofensywy na froncie północnym i walk nad Dzisną. W dniu 12 czerwca 1920 podczas starć nad jeziorem Szadje, dowodząc kompanią, śmiałym atakiem zdobył silnie bronione pozycje nieprzyjacielskie (atakowane bezskutecznie od dwóch dni przez III batalion 30 pułku piechoty), a w ręce jego oddziału wpadło 6 karabinów maszynowych. Z kolei w dniu 4 lipca 1920 podczas odwrotu znad rzeki Dzisny, po rozbiciu jednej z kompanii III batalionu 155 pp Wielkopolskiej i zranieniu dowódcy tegoż batalionu, podporucznik Alejski pozostał jedynym zdolnym do walki oficerem w całym batalionie. Pozbierał jego resztki, objął nad nimi komendę i kilkukrotnie przebijał się przez otaczające siły nieprzyjacielskie, doprowadzając batalion do reszty pułku i ratując przy tym prawie cały tabor^[5][6]. W trakcie bitwy warszawskiej odznaczył się w natarciu na Serock (17 sierpnia 1920), kiedy to na czele 9 kompanii 155 pp jako pierwszy dotarł do miasta^[7]. Za te czyny odznaczony został w okresie późniejszym Orderem Virtuti Militari 5 klasy^[8].

Na dzień 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 73 pułku piechoty, będąc w randze podporucznika^[9]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 (dekret L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 2019. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10]. Do połowy lat 20. XX wieku służył w katowickim 73 pułku piechoty^[b][11][12], zajmując w 1923 – 1800. lokatę wśród poruczników^[13], a w 1924 – 896. lokatę pośród poruczników korpusu piechoty^[14].

W dniu 28 grudnia 1925 ogłoszono przeniesienie por. Ignacego Alejskiego (w korpusie oficerów piechoty, bez prawa do należności za przesiedlenie) z 73 pp do 14 pułku piechoty z Włocławka^[15][4]. We włocławskim pułku służył na różnych stanowiskach do czasu wybuchu II wojny światowej oraz podczas kampanii wrześniowej^[16][17][18]. W pułku tym zajmował między innymi stanowiska: oficera ewidencyjnego, oficera mobilizacyjnego, dowódcy kompanii, oficera administracyjno-materiałowego i kwatermistrza^[19].

W sporządzonym na przełomie 1926 i 1927 przez Szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych płk. szt. gen. Józefa Zamorskiego „Wykazie imiennym poruczników i kapitanów – dowódców kompanii i baonów na froncie” – zaliczono por. Alejskiemu 8-miesięczny okres dowodzenia kompanią (czas dowodzenia oddziałami bojowymi na froncie obliczano od dnia 1 czerwca 1919 do dnia 1 marca 1921)^[20].

Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 19 marca 1928^[c] został awansowany do rangi kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 120. lokatą wśród oficerów piechoty^[21][22]. W 1930 zajmował 1623. lokatę łączną na liście starszeństwa kapitanów piechoty (była to 111. lokata w starszeństwie)^[23], w 1932 – 100. lokatę w starszeństwie^[24], a na dzień 1 lipca 1933 – 1252. lokatę łączną wśród kapitanów korpusu piechoty (jednocześnie była to 94. lokata w starszeństwie)^[25]. Na dzień 5 czerwca 1935 kpt. Ignacy Alejski zajmował 1036. lokatę wśród wszystkich kapitanów korpusu piechoty (była to 79. lokata w swoim starszeństwie)^[26]. Za zasługi w służbie wojskowej odznaczony został przez Prezesa Rady Ministrów Srebrnym Krzyżem Zasługi (co ogłoszono w dniu 11 listopada 1937)^[27]. Na lata 1938–1940 wyznaczany był do Kapituły „Pierścienia Pamiątkowego Korpusu Oficerskiego 14 pułku piechoty”^[28]. W październiku 1938 roku wziął udział w operacji zaolziańskiej – jako kwatermistrz zbiorczego pułku wystawionego przez 4 Dywizję Piechoty^[d]. Na dzień 23 marca 1939 piastował stanowisko oficera administracyjno-materiałowego 14 pułku piechoty^[18]. Zajmował wówczas 20. lokatę pośród kapitanów korpusu piechoty w swoim starszeństwie^[29].

Podczas służby we włocławskim pułku działał w Polskim Czerwonym Krzyżu, Polskim Białym Krzyżu oraz wojskowo-cywilnym klubie sportowym „Cuiavia”^[30].

Z chwilą ogłoszenia mobilizacji objął funkcję kwatermistrza 14 pułku piechoty, lecz z dniem 2 września odszedł do kadry pułku^[31]. Ewakuował rodziny wojskowych w kierunku Rzeszowa^[32]. Dostał się do niemieckiej niewoli, którą spędził początkowo w oflagu XI B Braunschweig, a następnie w oflagu II C Woldenberg^[31][33].

Po II wojnie światowej mieszkał we Włocławku^[4], gdzie zmarł w 1971 roku. Pochowany został razem z żoną Ireną na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym (sektor: 1, rząd: 3, grób: 189).

W dniu 12 czerwca 1928 roku zawarł we Włocławku (w kościele parafialnym św. Jana) związek małżeński z Ireną z domu Antczak (córką Jana i Stanisławy Piotrowskiej). W dniu 13 czerwca 1929 r. narodził się im we Włocławku syn Antoni Ignacy Włodzimierz (zmarł 21 kwietnia 2016 r. i spoczywa na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie). Również we Włocławku, w dniu 6 września 1933 r., na świat przyszedł drugi syn - Mateusz Ludwik (zmarł 17 lipca 2012 r. w Sosnowcu i spoczywa na tamtejszym cmentarzu Parafii Katedralnej Wniebowzięcia NMP). Jego bratem był Walenty Alejski (ur. 5 lutego 1892, zm. 21 sierpnia 1965) - uczestnik I wojny światowej i powstania wielkopolskiego, spoczywający na poznańskim cmentarzu Junikowo.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari^[34]
• Medal Niepodległości (20 grudnia 1932)^[35]
• Srebrny Krzyż Zasługi (1937)^[27][29]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[36]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[36]

• Igor Kraiński, Jacek Pekról: 14 Pułk Piechoty. Wydawnictwo „Egros”, 1992. ISBN 83-85253-13-0.
• Zdzisław Ciesielski: Dzieje 14 Pułku Piechoty w latach 1918–1939. Toruń: Wyd. Adam Marszałek, 2008. ISBN 978-83-7441-937-6.
• Jakub Wojewoda: Wielka księga piechoty polskiej 1918–1939. 4 Dywizja Piechoty. T. 4. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2016. ISBN 978-83-7945-596-6.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922: załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 1922 r.. Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1922. [dostęp 2017-02-09].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921: dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z dnia 24 września 1921 r.. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie – spis zamieszczony na stronie Małopolskiego Towarzystwa Genealogicznego, 1921. [dostęp 2017-03-18].
• Rocznik oficerski 1923. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1923. [dostęp 2017-01-22].
• Rocznik oficerski 1924. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1924. [dostęp 2017-01-22].
• Rocznik oficerski 1928. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1928. [dostęp 2017-01-22].
• Rocznik oficerski 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1932. [dostęp 2017-01-22].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Zbiory Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Wykazy imienne poruczników 1926/1927 – część I; sygnatura 701/1/121 str. 366 poz. 153. [dostęp 2018-10-04].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 1 lipca 1933 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1933. [dostęp 2017-03-04].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty opublikowana w „Przeglądzie Piechoty”. Zeszyt 9, wrzesień 1930 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930. [dostęp 2017-03-03].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 5 czerwiec 1935 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1935. [dostęp 2017-01-22].
• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2016-03-12].
• Tadeusz Przyjemski: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 73 pułk piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929. [dostęp 2017-01-23].
• Lista nazwisk polskich oficerów więzionych w obozie jenieckim Woldenberg. Towarzystwo Przyjaciół Muzeum Wojsk Lądowych – opracowanie: Lubuskie Towarzystwo Genealogiczne (maj 2010). [dostęp 2017-01-24].