Spis obejmuje również pilotów z jednostek szkoleniowych.
Po zaatakowaniu przez Niemcy, a następnie przez ZSRR Polski, wielu polskich pilotów wiedzionych mylnymi informacjami podążyło w kierunku Rumunii, gdzie miały oczekiwać sprowadzone z Zachodu nowe maszyny dla Polaków. Po dotarciu na miejsce stało się oczywistym, że żadne samoloty nie zostały dostarczone. Wielu zdecydowało się na powrót, jednak znakomita większość udała się w drogę do, jak się wtedy zdawało, bezpiecznej Francji. Tam polscy piloci zostali przydzieleni do kilku francuskich jednostek myśliwskich i wzięli udział w bitwie o Francję. Jedyna czysto polska jednostka walczyła na zmodyfikowanych samolotach wyścigowych Caudron CR 714C1 Cyclon, odnosząc pewne sukcesy. Dopiero klęska Francji i wielka ewakuacja do Wielkiej Brytanii umożliwiła tworzenie się regularnych jednostek polskich, w tym lotnictwa[1]. Jednym z pierwszych squadronów RAF-u, do których przydzielono polskich pilotów były stacjonujące w Tangmere squadrony no. 145 oraz 601. 16 lipca 1940 roku F/O Antoni Ostowicz i F/Lt Wilhelm Pankratz dotarli do 145 squadronu, a trzy dni później F/O Ostowicz zestrzelił pierwszy niemiecki samolot. Był to początek udziału Polaków w walkach powietrznych w obronie Wielkiej Brytanii[2].
- Robert Gretzyngier: Polacy w obronie Wielkiej Brytanii. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2007. ISBN 978-83-7301-946-1. Brak numerów stron w książce (Dodatek 6)
Oryginał | Edytuj | Historia i autorzy |
