Wojskowy Instytut Geograficzny (WIG) – polska wojskowa instytucja geograficzna działająca w latach 1919–1949.
Odzyskanie niepodległości przez Polskę postawiło wyzwanie przygotowania aktualnych map dla nowego państwa. Po zaborcach pozostało bowiem 9 układów triangulacyjnych z 8 różnymi punktami odniesienia. Pierwszymi instytucjami topograficznymi był Oddział Geograficzny w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego oraz sekcja topograficzna w Departamencie Technicznym Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Ujednoliceniem działań miał się zająć powołany w 1919 Wojskowy Instytut Geograficzny (początkowo pod nazwą Instytut Wojskowo-Geograficzny) z siedzibą w Warszawie. Rozpoczął on swoją działalność od standaryzacji i aktualizacji map zaborczych (pruskich, rosyjskich i austro-węgierskich). Mapy te, wydawane w różnych skalach, służyły za podstawę map w skali 1:100 000[1]. Do 1926 wydano w ten sposób mapy pokrywające 40% kraju.
Od 1927 WIG przystąpił do sporządzania jednolitej sieci triangulacyjnej i wykonywania własnych oryginalnych arkuszy w skali 1:100 000, znanych jako typ drugi. Wydawane one były w manierze dwubarwnej (elementy topograficzne czarne, warstwice brązowe), w niektórych przypadkach poprzez nadruk dodawano dwa inne kolory. Od 1929 zaczął zaś ukazywać się tzw. typ trzeci - mapy wydawane były w wersji dwu- i czterobarwnej. W 1931 przystąpiono do publikacji mapy taktycznej w wersji czterobarwnej, znanej jako typ normalny. Do 1939 udało się wydać wszystkie arkusze (było ich łącznie 482), choć duża część Kresów Wschodnich nie doczekała się najnowszej wersji mapy. Polskie mapy topograficzne wydawane przez WIG były bardzo cenione w całej Europie i w podstawowych skalach kopiowane, zarówno przez Niemców, jak i aliantów. Obecnie są one bardzo wartościowym dokumentem dla historyków.
Instytut wydawał wspólnie z sekcją Geograficzną Towarzystwa Wiedzy Wojskowej kwartalnik „Wiadomości Służby Geograficznej”, który ukazywał się w latach 1927−1939.
W latach 1933−1934 przy Alejach Jerozolimskich 97 wzniesiono siedzibę WIG zaprojektowaną przez Antoniego Dygata[2].
Po wybuchu kampanii wrześniowej Instytut ewakuował się poprzez Lwów do Francji, gdzie został reaktywowany, a po jej upadku do Wielkiej Brytanii. Początkowo mieścił się w Londynie, a następnie przeniesiony został do Edynburga, w Szkocji, gdzie istniał do 1946. Oficerowie WIG-u sporządzali mapy dla wojska polskiego walczącego na Zachodzie oraz dla wywiadu brytyjskiego (mapy miast polskich). Część z nich, wzięta do niewoli po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939, została zamordowana w Katyniu, a część trafiła do ludowego Wojska Polskiego.
Do tej pory nie została wyjaśniona rola kilku pracowników Instytutu, którzy po klęsce wrześniowej powrócili do okupowanej przez Niemców Polski i podjęli pracę dla okupanta. Prawdopodobne jest, że kilka osób podjęło współpracę z Niemcami, faktem jednak jest, że wśród polskich pracowników, mimo ścisłego dozoru, istniała komórka ruchu oporu, uczestnicy której wprowadzali celowe błędy do opracowywanych bieżąco map, oraz przemycali mapy na zewnątrz.
Rozkazem Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego nr 141/0rg. oddział topograficzny Sztabu Głównego Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego został rozformowany. W jego miejsce utworzono Wojskowy Instytut Geograficzny (WIG) – (etat nr 29/1) o składzie osobowym 332 ludzi. Podlegał szefowi Sztabu Głównego.
W takim składzie funkcjonował do 1949, kiedy na fali czystek stalinowskich aresztowano większość przedwojennych oficerów i Instytut rozformowano. Na jego miejsce utworzono Oddział IX - Topograficzny Sztabu Generalnego Wojska Polskiego oraz Wojskowe Zakłady Kartograficzne.
- I Sekcja Geodezyjna
- II Sekcja Topograficzna
- III Sekcja Kartograficzna
- IV Sekcja Techniczna
- V Sekcja Administracyjna
Oficerowie pełniący służbę w instytucie stanowili korpus oficerów geografów.
- Szefowie instytutu
- gen. ppor. Wojciech Falewicz
- płk geogr. Jan Morawski
- płk SG Henryk Zemanek (do 23 I 1920)
- płk[3] Bolesław Jaźwiński (23 I 1920-1926)
- płk geogr. Józef Kreutzinger (1926-1932)
- płk dypl. piech. Tadeusz Zieleniewski (1932-25 VIII 1939 → dowódca 33 DP rez.)
- ppłk geogr. Jerzy Lewakowski (od 25 VIII 1939)
- ppłk geogr. inż. Wiktor Plesner p.o. (IX 1939)[4][5][6]
- Zastępcy szefa instytutu
- płk geogr. inż. Piotr Aleksander Rybarski (1923 – 1926)[7]
- ppłk art. inż. Władysław Surmacki (od X 1926)
- ppłk geogr. Jerzy Lewakowski (1932 – VIII 1939)
- Oficerowie geografowie
- kpt. geogr. Feliks Gąsiewicz
- kpt. geogr. Franciszek Mroziński
- kpt. geogr. Romuald Salnicki
- ppłk geogr. Józef Szajewski
- ppłk geogr. Leon Winiarski
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[9].
- ↑ Lucjusz Woźniak ur. 11 lutego 1884 w Warszawie był odznaczony Krzyżem Walecznych[65][66] i Medalem Niepodległości (16 marca 1937)[67][68].
- ↑ Leon Maciejski ur. 14 stycznia 1907 w Łysej Górze. Z dniem 21 listopada 1933 został przydzielony z 72 pp do WIG na dwuletnią praktykę[82]. 22 lutego 1934 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1934 stopień porucznika w korpusie oficerów piechoty i 8. lokatą[83]. Z dniem 21 listopada 1935 został przeniesiony do WIG[84]. Nie figuruje w pracy R. Rybki i K. Stepana „Rocznik oficerski 1939”.
- ↑ Skale map wydawanych przez WIG. [w:] Zecernia. Składnica tekstów wszelakich [on-line]. [dostęp 2011-11-16].
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 971. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R. I, nr 4), Warszawa: MSWojsk., 7 lutego 1920, s. 52 .
- ↑ WIG. pism.co.uk/. s. 206. [dostęp 2018-04-29].
- ↑ Szefowie WIG. zecernia.com. [dostęp 2018-04-29].
- ↑ Wojna obronna 1939 r. III. geoforum.pl. [dostęp 2018-04-29].
- ↑ Rybarski Piotr Aleksander (1879–1959). Internetowy Polski Słownik Biograficzny. [dostęp 2021-01-12]..
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 495-498.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. VI.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 450.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 268.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 180.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 295.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 554.
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 207.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 868.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 562.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 35.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 144.
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 221.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 92.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 642.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 529.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 662.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 620.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 684.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 139.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 320.
- ↑ a b Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-01-27].
- ↑ a b c d Sobczyński 2021 ↓, s. 4.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 814.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 314.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 129.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 276.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 198.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 218.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 454.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 302.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 309.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 342.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 524.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 431.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 483.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 834.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 540.
- ↑ a b Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 744.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 628.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 464.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 569.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 210.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 498.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 396.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 458.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 106.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 88.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 641.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 389, jako Ostabski.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 257.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 294.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 670.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 214.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 627.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 645.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 683.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-27].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-27].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-27].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-27].
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 611.
- ↑ Księgi Cmentarne – wpis 725.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 293.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 443.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 235.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 742.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 64.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 137.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 179.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 208.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 285.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 290.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 316.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 10.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 23 lutego 1934, s. 75.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 98.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 319.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 350.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 368.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 535.
- ↑ Antoni Walczuk. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.1022 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-27].
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 622.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 634.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Убиты в Катыни. Книга Памяти польских военнопленных – узников Козельского лагеря НКВД, расстрелянных по решению политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940 года. Лариса Еремина (red.). Москва: Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья», 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Eugeniusz Sobczyński. Wojenne losy WiG-u. „Polska Zbrojna”. okazyjny, 2021-04-13. Warszawa.
- Archiwum Map Wojskowego Instytutu Geograficznego 1919–1939. [dostęp 2024-01-26].
Oryginał | Edytuj | Historia i autorzy |
